To już rok, odkąd ostatni raz pisałam. Czy się starzeje? Poniekąd. Czy moje życie po raz kolejny zmieniło się o 180 stopni? Oczywiście. Ani się obejrzałam, a mam męża, dwójkę dzieci, za moment działka, potem własny dom.
Ale oglądając się za siebie widzę, ze mija trzeci rok, odkąd mieszkamy za granica. Trzeci rok, gdy powrót do domu trwa 12h. Trzeci rok, kiedy jedna strona wywołuje uśmiech, a druga łzy...
i myśląc o tym, o tym co usłyszałam, gdy wyjechaliśmy, myśle, ze zaskakująco duża liczba osób się myli. „Zobaczysz, za rok przestaniesz tęsknić. Zobaczysz za dwa już nie będzie chciało Ci się wracać”. Mija trzeci rok, ten rok w którym postanowiliśmy, ze to jest ten moment w którym wracamy. I to nie dlatego, ze mamy pełne kieszenie, a dlatego, ze tr odjazdy sprawiają niewyobrazalny ból. Mówią wszędzie dobrze, ale w domu najlepiej, ale my, dom traktuje u miejsce, gdzie nasi. I w tym momencie dochodzę do wniosku, ze tęsknić przestają ludzie, na których nikt nie czeka, którzy tak właściwie nie maja już do kogo i po co wracać.
Na nas czekają. I my nie możemy się doczekać.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz