Czasem sobie wyobrażam, że jestem takim ich słoneczkiem. Pośród dziesiątek pacjentów odwiedzających doktora, narzekających i proszących o tabletki na ból ucha, nogi, brzucha czy też najbardziej pożądanego leku (mimo wszystko) - na ból istenia, przychodzi taka jedna. Mina zbitego psa, jednak jest w tym ubawy. Wygląd nietuzinkowy - dredy, małe, blond, na pierwszy rzut oka w męskiej, ogromnej bluzie.
- Panie Doktorze, musi mi Pan stopę odciąć.
- Słucham??
- No bo ja mam modzel, ja panu pokaże i pan musi to wyciąć.
- Ale to nie całą nogę przecież!
Uśmiech od ucha, do ucha, bo przecież zabawne jest, gdy dwudziestoletnia dziewczyna, z powodu bardzo niewielkiego myśli, że nogę jej amputują.
- A będzie mnie pani trzymała za rękę jak pan doktor zastrzyk zrobi?
- Ale to przecież nie boli!
- Ale to jest najgorzej.
Już samo czekanie na działanie znieczulenia przebiega spokojnie. Ale zabieg już nie. Znowu rozbawię tą parkę, zanim kolejna pani po sześćdziesiątce zapragnie pokazać swoje siedemdziesięcioletnie ciało (nie, nie zrobiłam tu błędu).
- Bo ja po tej geografii, to wyjadę na Syberię pingwiny liczyć.
- Ale na Syberii nie ma pingwinów.
- A to je tam wezmę.
- Czemu oczy zakrywasz? Zobacz, kolczyk w języku, w uszach, tatuaże a się igły małej boi!
- A jak ty zarobisz na te wycieczki?
- Ano nie wiem jeszcze. Dredy porobię.
I właśnie wtedy wracam do domu, opowiadając Mamie jak to na chwilę poprawiłam humor lekarzom i pielęgnierkom, pozwalając śmiać się ze mnie, i śmiać się z nimi. Dystans do samego siebie też się liczy przcież.
Ups, granica pewna zauważona. Rozmowa z obcymi dorosłymi idzie świetnie, ale jak zagadać do nowo poznanych ludzi z okolic twojego wieku?
I ujebana noga.
