Nie mam pojęcia koedy to wszystko się tak spierdoliło. Ja się spierdoliłam - do mojej głowy znów przychodzą nieproszone myśli, myśli, których nie mogę zatrzymać, czarne jak noc, gdy nie widać księżyca. Ponad siedem miesięcy próbowałam walczyć z tym sama, ale z dnia na dzień, zamiast poprawy czy utrzymania tego stanu było coraz gorzej. Ten potworny strach sparaliżował mnie do cna. Przestały pomagać litry melisy, próby wyciszenia, odwracanie myśli. Jedna strona mózgu krzyczała „nie myśl!” A druga szyderczo się śmiała podając mi na tacy coraz to gorsze scenariusze. Choroby, które międzyczasie mnie dopadły pogrążyły mnie, zamknęły w domu na długi czas. Znów zaczęłam bać się wychodzić z domu, bałam się śmiać i bałam się jeść. Kilogramy, które nazbierałam w ciągu ostatnich 18 miesięcy zniknęły w 4 tygodnie. Poczułam taka bezsilność, jakiej jeszcze nigdy nie czułam.
Z drugiej strony, bo medal zawsze ma je dwie, czułam tez niesamowita sile, która podtrzymywała mnie przez ten cały czas. Macierzyństwo potrafi zabrać ci resztki siły, ale z drugiej strony dostajesz takiej odwagi, jakiej jeszcze w życiu nie miałaś. To chyba mój przepis na życie. Te dzieciaki i ich ojciec, którego kocham jeszcze bardziej, który patrzy i wspiera mnie w walce z moimi własnymi demonami.
Told you I'll be here forever
Said I'll always be your friend
Now that it's raining more than ever
Know that we'll still have each other
You can stand under my umbrella
